Mijn gebogen hoofd werpt een schaduw op het papier
Schrijvend in de donkere vlek, verdwalen mijn gedachten
Ik kan me niet concentreren, sta op en doe het licht uit
Het is dan dat de schaduw diep in mijn hart verdwijnt
Ik ervaar het leven als een zwerend lief en leed
Een koud, een warm, een kloppend heet
En al turend door het raam zie ik hoe mooi de maan schijnt
Ik trek de gordijnen dicht en draai me weg van de ruit
In het donkerste donker weet ik dat ik zal wachten
Want door mijn ogen te sluiten ben jij gewoon hier.
Anke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten