Mijn gedachten lijken op hol te gaan.
En terwijl ik probeer stil te staan,
zie ik mij, (in gedachten)
rennend achter mijn hoofd aan.
Ik bekijk die gedachten (van mij).
Ze willen niet langer wachten (op mij).
Hoor ze onder mijn korte haren
in mijn eigen hoofd tekeer gaan.
Ik wil jullie niet, stukken verdriet!
Die verwachtingsvolle beelden,
die ik steeds maar met MIJ deelde,
heb ik genoeg beleefd (en herleefd)
Ik (en niemand anders) heb geloofd
dat al die spinsels in mijn hoofd
MIJN ware gedachten waren.
Ik heb ze blind tot waarheid bemind.
Nu durf ik voor me uit te staren.
Mijn hoofd (bijna) leeg, wrevel en stug,
klaar om andere gedachten te vergaren.
Voor erbij, in die zak op mijn rug.
© Anke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten