Het brak de spiegel van mijn ziel
die door mijn oog in ‘t water viel
Toen langzaam naar beneden zonk,
en met mij in die poel verdronk
Tot ik terug naar boven dreef
in inkt van ijs op water schreef
en opsteeg in een zielloos lijf
in de richting van de zonneschijf
Die eerste warme lentestralen
lieten ijs en kou verdwalen
Door hun vurige pennenstreken
kon mijn schrift van ijs weer breken
Mijn spiegel lijm ik mettertijd
met het water van onzekerheid
Ik verken de grens van mijn bestaan
en zal alleen nog op mijn hart afgaan.
© Anke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten