Zachtjes gaan de paardenvoetjes

Mijn zoon praat vandaag aan één stuk door over Sinterklaas en kijkt regelmatig uit het raam om zichzelf er van te verzekeren dat zwarte Piet daar niet staat. Want hij heeft zich al wel tien keer afgevraagd hoe Sinterklaas toch wist dat hij gisteravond inderdaad vergeten was een tekening in zijn schoen te doen.

“Tja, de Sint weet alles,” mompel ik binnensmonds en blader verder in het tijdschrift dat ik in mijn handen heb.  Tersluiks hou ik mijn kind in de gaten en zie hem verbeten op de achterkant van zijn potlood kauwen.

“Dit is een wigwam,” zegt hij na twee forse strepen te hebben getrokken op een velletje papier.

Hij tekent verbeten verder. Hij moet en zal een tekening maken. De brief van Sint zit hem toch niet lekker want geen tekening betekent ook geen cadeautje!

“En dit is een tafel met twee stoelen…zie je dat mama?” Hij kijkt me aan.

Ik kijk even op zijn tekening en knik. “Mooi!” bevestig ik.

“Ga je Sinterklaas nog tekenen?” vraag ik hem wat later.

Hij krabt op de achterkant van zijn hoofd. “Waarom?”

“Nou….ik denk dat Sint dat wel leuk zal vinden!”

Mijn zoon denkt na. “Oké dan.”

Een tijdje is het stil, af en toe spiek ik wat mee. Ik ontwaar een wigwam met een boven en beneden verdieping. Boven heeft hij een bedje getekend met een vreemdsoortige lamp aan het plafond en beneden staat Sinterklaas zonder neus en zonder voeten met een brede glimlach naast de tafel die fors boven zijn mijter uitsteekt. Ik grijns en kijk vertederd naar mijn kind die verder kleurt met zijn tong een stukje uit zijn mond.

Dan is hij klaar en slaakt een diepe zucht. “Vind je hem mooi, mama?”

“Prachtig, ik denk dat Sinterklaas hem ook prachtig vindt!”

Mijn zoons gezicht staat tevreden. “Nu zal Sinterklaas wel blij zijn en krijg ik een cadeautje,” zegt hij.

Dat denk ik ook.

Gisteravond was hij tot mijn verrassing erg stuurs geweest over Sinterklaas, wist geen enkel liedje te zingen en had twee schoenen neergezet in plaats van één.

Dus toen hij in bed lag dacht ik na. Ik kon natuurlijk gewoon een cadeautje in zijn schoen doen en net doen alsof zijn stuurse gedrag geen invloed had, maar dat kon toch ook niet de bedoeling zijn. 

Op dat moment besloot ik wat chocoladegeld in zijn schoen te stoppen met een korte brief erbij. Ik schreef hoe jammer Sinterklaas het had gevonden dat er geen tekening voor hem bij was. En Sint had hem eigenlijk ook niet horen zingen.  Dus het schoen zetten mocht worden herhaald.

Rond een uur of half zeven in de avond rolt mijn zoon de tekening netjes op en vraagt hij om een wortel en een bakje water voor Amerigo. Daarna zingt hij welgemeend twee liedjes uit volle borst.

Even later ligt hij tevreden in bed en is hij snel vertrokken.

Rond een uur of elf, ik sta zelf op het punt ook naar bed te gaan, is hij klaarwakker.

“Mama!” roept hij keihard.

“Wat is er lieverd?”

“Ik hoor paardenvoetjes…in de verte…echt waar….buiten…Sinterklaas komt eraan!”

Ik verberg een glimlach achter mijn hand. “Nou dan heeft Sinterklaas jouw liedjes gehoord!”

Er breekt een brede glimlach door op zijn gezicht en ik strijk hem door zijn haren. Hij schurkt zich dieper in zijn bed en sluit zijn ogen.

“Slaap lekker,” roep ik hem op de gang nog een keer toe maar ik hoor hem al niet meer.

Dan klinkt in de verte een soort hoefgetrappel.  Verbaasd sta ik stil en spits mijn oren.

Niets.

Nee, natuurlijk niet….Ik schud mijn hoofd om mezelf en moet oppassen dat ik niet hardop ga lachen. Paardenvoetjes! denk ik een beetje spottend.

Sinterklaas, gezellig hoor! Maar ook altijd heerlijk als de goed heiligman terug naar Spanje vaart en thuis de rust zich weer hersteld.

 (De column staat ook op www.deleukstekinderen.nl en je vindt er daar nog wel een paar van mij)