maandag 27 februari 2012

Fantastische Gargoyles...

Deze avond weer lekker zitten typen aan mijn Fantasyboek. Het verhaal krijgt mooi vorm, de spanning is aan het stijgen en mijn hoofdpersoon zit in een benauwde positie op dit moment.  Altijd leuk ;-)

Kinderlijke Fantastels
Vroeger heb ik vele Fantastels geschreven. Eerst in schriften en op kladblokken, later op mijn plastic olivetti typemachine en weer wat later op een elektrische Brother nummer nog wat. Zeer veel witte A4tjes en potjes correctievloeistof zijn er doorheen gegaan. Toen kocht ik mijn eerste computer een Packard Bell of zoiets. Ben daarna al gauw overgestapt op een laptop trouwens.
Goh, ik ga eigenlijk al wat jaartjes mee, want dit is mijn derde laptop. Waar zijn al mijn verhalen gebleven? Al die schriften, kladblokken, pakketten A4-papieren en floppy's (die nu niet meer te gebruiken zijn)? Veel heb ik helaas niet meer. Niet getreurd, heel veel gebeurtenissen en personages zijn verenigd in nieuwe verhalen. Want wat in het vat zit verzuurt niet, tenminste in mijn hoofd borrelt er altijd van alles tegelijk. Oude dingen die ik vroeger heb verzonnen (als kind) kunnen opeens de kop opsteken en dan laat ik ze weer tot leven komen. Het zijn mijn eigen kinderlijke fantastels die volwassen zijn geworden, dus waarom niet?

Fantastische Gargoyles
Maar ook ik zit wel eens fantasieloos te tobben achter mijn computer. Of ik heb last van een inspiratie black-out.  Dan haal ik een demon uit mijn kinderjaren tevoorschijn: een Gargoyle. Bladerde ik vroeger eindeloos in prachtige boeken met daarin foto's van oude kerken en kathedralen, die volgepropt zaten met Gargoyles, nu hoef ik alleen maar even te 'googelen' en de afbeeldingen van Gargoyles zijn niet aan te slepen. 
Ze fascineren mij al zolang ik me kan herinneren. Een paar hele mooie zitten op de Notre Dame in Parijs.
In gedachten zie ik ze klokslag middernacht levend worden en wegvliegen de zwartgallige donkerte in. Heerlijk! Eén blik op die versteende, mysterieuze monsters en een glimlach krult mijn mondhoeken. 


Het doet me goed te weten dat ze stilletjes in hoeken en op de richels van  kerken en kathedralen zitten. Of hun gruwelijke koppen steken uit vierkante gaten, hun bekken wijd open in een eeuwig durend gekrijs dat alleen gehoord kan worden als je ècht in ze gelooft! Ach, zielig eigenlijk dat ze overdag versteend zijn. Ik wil in ieder geval niet met ze ruilen. Ik schrijf liever over ze.

Ik kijk even op de klok en zie dat het over 23.00 uur is. Over een klein uurtje is het weer zo ver! Dan vliegen ze uit. En terwijl zij hun duistere avonturen beleven droom ik met ze mee.

Groet, Anke






vrijdag 24 februari 2012

Gedicht: 'Our Earth...'

Who knows,
cares,
gives a damn
About the environment
More and more
animals become extinct
More and more
woods become deforest
About ourselves
I know,
care,
give a damn
About this planet
we simply call earth
(Do) you know,
care,
give a damn
About yourself,
us,
the human race?
Be bothered,
let it touch you
Be concerned
let it invite you

To change the system
in necessity for our earth

Anke Portenge